Bugün biz Sivaslı'ların büyük bir çoğunluğu gurbet ellerde yaşıyoruz. Doğduğumuz yerlerin çok uzağında, Türkiye'nin çeşitli büyük şehirlerinde hayatımızı sürdürüyoruz. Bunun sebebi, bölgemizin geri kalmışlığıdır. Sivas nüfusunun, belkide beş altı katı, Sivas dışında istanbul, Ankara, İzmir, Bursa, Adana vb. gibi şehirlerdedir.

Büyük ekonomik sıkıntıların yaşanmış olduğu ülkemizde, insan hayatı çok ucuz hale gelmiştir. Anadolu'nun çeşitli yerlerinden büyük şehirlere gelen, tertemiz insanlar yenik düşmüşlerdir.

Hayat kavgası, çoğu zaman insanı kendi kendisine unutturuyor. İnsanı, insandan uzaklaştırıyor, adeta yabancılaştırıyor. Bu hayat kavgasında şaşkın ve perişan düşenler, kendi benliklerinden ve kültürel özelliklerinden kopma noktasına geliyorlar. Bunun olumsuz neticesi olarak da kendine ait bir çok özelliği ve güzelliği göremez, farkında olamaz, onları algılayamaz bir hale geliyor.

Bugün büyük şehirlerde yaşamak, varlığını sürdürmek için büyük bir uğraş vermek, adeta bir sanatçı gibi özenli, dikkatli, planlı ve programlı bir şekilde hayatını sürdürmesi gerekmektedir.

Büyük şehirlerdeki sıkıntıların, karışıklıkların sebebi, şehirlerdeki insanların bir çoğunun ruhlarındaki nizamsızlıklar ve ahenksizliklerinden kaynaklanmaktadır. Çünkü günümüz insanı kendi dar benliğinden bir türlü kurtulamıyor. İnsanlarda olması gereken, birbirine olan saygı ve sevgi hisleri ortadan kalkıyor ve bir türlü hoşgörülü bir ortam meydana getirilemiyor. Halbuki günümüz insanları betonlar arasında kalmış olan yalnızlıklarını birileriyle paylaşabilme şansına erişebilseler, kendi yalnızlığı içinde kahrolan insana renk dolu, pırıl pırıl bir dünyanın kapıları açılmış olur.

Bugün insanlarımız: "Ben sanırdım halk içinde hiç bana yar kalmamış/ Ben beni terkeyledim gördüm ki ağyar kalmamış" diyebilseler, işte o zaman, her zorluğun üstesinden geleceklerdir.

Yaşamak sanatı, hayatın ebedî ritmini sezebilmek, keşfedebilme ve bunun sonucu olarak da çöpsüz üzüm, dikensiz gül arama demektir. Bütün hayat zıtlıklar üzerine kurulmuştur. Gecegündüz, hayat-ölüm, varlık-yokluk, elem-neşe vs. Bütün bu zıtlıklar birbirlerini tamamlayan unsurlardır.

Unutmayalım ki, hepimiz bir ağacın dallarıyız. Aynı gövdeye, aynı köke bağlıyız.

Acaba hangimiz, büyükşehirlerde yaşarken, köyümüzün kıraç tarlasında veya dağlarında güneşe doğru öğle sıcaklığının yakıcılığını yüreğimizin bir yerlerinde hissetmiyoruz?

Acaba hangimiz, o tozlu yolların üzerinde şehirli çocukların alışık olmadıkları oyunlarını izlerken çocukluk yıllarına dönerek Sivas'a ve Sivaslı'ya ait oyunları hatırlamıyoruz?

Acaba hangimiz, köyümüzün yeşeren ağaçlarının gölgesinde kızaran kirazları, kabuğu kavlayan cevizleri, sararan kayısıları dalından kopararak yemeyi özlemedik?

İnsan sosyal bir varlıktır. Sosyallik, insan olmanın en büyük özelliklerinden birisidir. Biz insan olarak, tek başına bütün ihtiyaçlarımızı gideremeyiz. Her bibimiz, bir diğerimizin üretmiş olduklarını kullanmaktayız. Kısacası, yaşamak için birbirimize ihtiyacımız vardır.

Özellikle aynı yörenin ve aynı kültürel değerleri taşıyan ve şehirlerdeki bütün olumsuzluklara rağmen, kendisine ait olan otantik ve folklorik güzellikleri yaşatmakta olan insanların biraraya gelerek, problemlerine ortak çözümler araması, sevinçlerin paylaşılması biz Sivaslı'ların hayat kalitelerinin yükseltilmesi konusunda çok önemlidir.

Teşkilatlanmış toplumlarda, hakların kazanıl-ması daha da kolaydır. Aynı yörenin insanları olarak biz Sivaslı'lar da bir araya gelerek Si-vas'ın ve Sivaslı'nın dertlerine, meselelerine çözüm için neler lazımsa, onları düşünmek ve yapmak zorundayız. Sivas'ın ve Sivaslı'nın çözülmesi gereken bir çok problemleri, anlatacak dertleri vardır. İşte bunun içindir ki, biz Sivaslı'lar olarak birlikte hareket etmek ve bir hareket bütünlüğü içerisinde olmak durumundayız. Bu da ancak, dernekleşmelerle mümkün olabilir. Çünkü, dernekler sivil toplumların vazgeçilmez unsurları ve toplumun ilerlemesinin en önemli lokomotifidirler.